پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):

ارتباطات اجتماعی بچّه ها یک مهارت است؛ یعنی اگر ما بخواهیم بچّه ها در ارتباطات اجتماعی خود دچار سر درگمی و اشتباه نشوند، باید یک فضای اجتماعی خوب را برای آن ها ایجاد کنیم. گاهی اوقات می بینیم که بعضی ها در ارتباطات اجتماعی خود همیشه مرئوسند. یعنی چه؟ یعنی فرمانبردار دیگران هستند. شاید دلیل اش این است که ما نتوانستیم آن ارتباطات خوب اجتماعی را از دوران کودکی برای آن ها ایجاد کنیم.

بچّه ای که با همسالان خود در حال بزرگ شدن است، خب این بچّه پیچ وخم های ارتباط با هم سالان خود را می داند؛ امّا بچّه ای که فقط هفته ای یک بار، هم سالان خود را می بیند، ارتباطات خوبی نمی تواند داشته باشد؛ برای مثال اگر مادرش برای او چیزی خریده باشد و بچّه ی دیگر به او بگوید: آن را به من بده، راحت به او می دهد؛ یعنی اگر او بستنی خود را خورده باشد، بستنی این را هم می گیرد و می خورد؛ به همین راحتی. دلیل آن این است که او در اجتماع نبوده است تا بتواند این ویژگی های ارتباطات صحیح اجتماعی را یاد بگیرد.

توصیه من به والدین بزرگوار این است که برای پیشگیری کردن، باید ارتباط بچّه ی خود را با هم سالانش بیشتر کنند. مطمئن باشید، اگر این ارتباط بیشتر شود، ناخداگاه می بینند که بچّه می تواند از پس کارهای خود بر بیاید و توانایی اش را به تدریج افزایش دهد.

حتّی درباره ی آدم بزرگ ها نیز همین طور است. بعضی از آدم بزرگ ها که ارتباطات اجتماعی آنها کم است، زود کلاه سرشان می رود و در محیط های اجتماعی نمی توانند گلیم خود را از آب بکشند؛ چون در اجتماع حضور نداشتند، زود گول می خورند. مثلاً یکی در خیابان او را می بیند و می گوید: من از اتوبوس جا مانده ام؛ اگر می شود یک مقدار پول به من بدهید؛ خب این هم باور می کند. ولی فردی که در اجتماع حضور دارد، می شنود که بعضی از این ها شیّادی است. پس وقتی این فرد شیّاد را می بیند، یا به او اعتماد نمی کند، یا سوالاتی می کند که بتواند به او اعتماد کند.

ما می خواهیم بگوییم حتّی آدم بزرگ ها نیز گاهی گول آدم ها را در اجتماع می خورند؛ لذا ما امروز نیاز به این داریم که بچّه های خود را از لحاظ مهارت های اجتماعی تقویت کنیم. یکی از شاخصه های هوش اجتماعی نیز همین است؛ یعنی ما می توانیم در بچّه ها این موضوع را تقویت کنیم و راهش نیز این است که بچّه های ما ارتباط خود را با هم سالان تقویت کنند.

در ارتباطات بچّه های ما تا هفت سال تقریباً در اختیار والدین هستند. در هفت سال دوّم است که آنها به محیط های آموزشی و مدارس می روند؛ چراکه بچّه ها دوست دارند در آن سن یک مقدار از خانه کنده شوند و به بیرون بروند. در این هفت سال اوّل باید دوستی های بچّه ها تحت نظارت ما باشد تا این ارتباط، قشنگ شکل بگیرد؛ لذا اگر یادتان باشد، ما یک تعبیری داشتیم که گفتیم: “جایی نباید باشد که فرزندان ما باشند و ما نباشیم“. حالا یا حضور فیزیکی ما یا نظارت ما باید در آن جا باشد.